Hoe Daisy in mijn leven kwam
Van haar geboorte tot ze 3 was heeft ze bij haar eerste eigenaar gestaan. Hier weet ik helaas verder niks over, behalve dat ze toen Lizzy heette.
"Lizzy" als 3-jarige.
Toen ze 3 was, ging ze naar haar tweede eigenaar (mijn oom). Hij heeft haar eigenhandig ingereden, zowel bitloos als met bit, en uiteraard western, ze is tenslotte een Quarter! Ook gaf hij haar een nieuwe naam: Daisy.
Daisy, ik heb geen idee hoe oud ze hier was.. Foto is tussen haar 3de en 8ste getrokken.
Ik had destijds een eigen paard, toen ik Daisy leerde kennen. Ik kon Ax helemaal niet aan, en ik en mijn oom besloten een dagje van paarden te wisselen. Was voor ons allemaal wennen, zowel voor de ruiters als voor de paarden! Ik voor het eerst in een westernzadel én bitloos, Ax voor het eerst onder een westernzadel en een ruiter die van aanpakken weet, en Daisy stond al een hele tijd stil en moest plots aan de longe rijden (ik durfde niet los haha)!
April 2010; voor het eerst rijden met Daisy.
Zo'n 3 maanden later verkocht ik Ax, het klikte gewoon écht niet tussen ons. En toen stopte ik een tijdje met rijden...
Vaarwel grote vriend van me...
In november 2010 wilde ik héél graag terug rijden, en Daisy was daar perfect voor! Ze was in de omgang echt ontzettend lief: ze had respect, deed niet vervelend als ze vast stond, liet mij zonder drammen voorgaan als we door een hek/deur/poort moesten, ... In april destijds was ze onder het zadel aan de longe braaf, maar dat was in november toen we voor het eerst los reden wel anders! Ze brak door m'n been heen, negeerde de teugel tegen haar nek (ik reed met bit, durfde uiteraard niet bitloos), en ging er keer op keer vandoor naar de poort. Maar tussen al dat geklier door, schemerde een prachtig paard...
November 2010, beide voor het eerst sinds april weer aan het werk, en Godzijndank met een dressuurzadel!
Tot mei 2011 reed ik haar af en toe.. In de winter liet ik het van me afweten, zonder binnenpiste zag ik het gewoon niet zitten, ze stond ook op dik een half uur rijden bij me vandaag. Toen het lente werd, ging ik weer wat vaker, en hadden we een boel lol! Rijden deden we niet zo vaak, en al helemaal niet zo serieus: ik kon haar namelijk niet alleen opzadelen, dat westernzadel woog veel te veel, en het dressuurzadel was niet van mij en kon ik een paar keer lenen. Dus hobbelden we door de piste en leerde ik haar steeds beter kennen!
April 2011; duidelijk een Quarter!
Ze was onder het rijden nog steeds heel erg moeilijk, al besef ik nu, 2 jaar later, dat dat grotendeels aan mij te wijten is. Als ik terugblik en door onze foto's blader, zie ik een héél slechte hand-houding, ik was ook een vrij angstige ruiter, en snapte werkelijk niks van haar western-besturing. Maar het kon alleen maar beter worden vanaf hier! Want in de omgang was ze echt een schatje, ze had gewoon ontzettend veel respect, en dat was na Ax een hele ontdekking! We werkten ook veel aan de longe, dat was héél moeilijk. Ze wilde niet verder dan 2m van me weg, maar viel wel steeds bokkend van plezier naar binnen. Stukje bij beetje kreeg ik haar verder van me af, en werd ze sterker en sterker, na zo'n lange tijd niksen.
April 2011; geweldige bilspieren!
Ze is destijds dus western opgeleerd, met als extraatje "fencing". Ik citeer Wiki: "Fencing is een oefening om het paard gehoorzaam te maken aan de ruiter. Het is de bedoeling dat het paard in een steeds sneller gaande galop op de rand van de piste af gaat. Hierbij moet het paard ten eerste recht blijven, hij mag niet uit zichzelf een kant kiezen waarop hij verder loopt op de hoefslag. Ook mag het paard niet vertragen wanneer hij de muur op zich af ziet komen. Training en oefening moeten het paard leren dat de ruiter op tijd de stop in zal zetten."
En zij deed dat van links naar rechts de piste door; ze draaide dus zo kort mogelijk naar de omheining toe, om zich om te draaien naar de andere kant om er dan met een rotvaart vandoor te gaan.
Een paar weken later, eind april, stond ze plots te koop. Oom had gewoon echt geen tijd voor haar.
Mama zei "Nee".
Stiefpapa zei "Ja".
Een dag later ben ik met mama op zoek naar een stal gegaan, en hebben die ook meteen gevonden. Ik kon haar alleen niet kopen, dus kwamen we overeen dat ik haar zou gaan leasen. Ik zou haar dus naar mij halen, en alles zelf betalen. Ze zou van mijn oom blijven, maar ze was toch 'mijn paard'. En zo begon ons sprookje, dat nog steeds voort duurt. Lees meer over hoe het vanaf toen verder met ons gaat in onze blog.
